Гэта старонка не была вычытаная
ПЕЛА ВЯСНА
Шумам шырокім шугала ў абшары. Песьню ліла непазбыўна-жывучую, сьмелую гордую песьню.
Пела вясна…
У шоламе гучным разьюшаных павадак гымнам расла, расьцьвітала магутная сьвежая сіла.
Расла, расьцьвітала. Гарнула цудоўным размахам пудліва-слухмянае сэрца, імкнула ў прасторы, віхурыла ўзьлётам шалёным.
Парываньнем дзівосным хмяліла душу, крамяніла волю сталёвым запалам.
Пела вясна…
Так сьмела і горда. Так радасна, шчыра.
Пералівала песьню ў дражліва-гарэзьлівы рогат. Сьмяялася звонка, задорна.
Над старым, струхнелым сьмяялася.
Над. тым, што гарбаціцца, корчыцца, кручыцца.
Над тым, што гнілой дзеразой засьцілае асьліглую глебу.
Над тым, што баіцца зірнуць у вагністы прасьцяг, што сонца баіцца гарачага, палкага.
