Гэта старонка не была вычытаная
Над тым, што нязграбна карожыцца ў брудзе брусьнелым…
Ой, як вясна пасьмяхалася! Як пагардліва сыпалі дробным сьмяшком галузы-цурочкі бліскучыя!
Аж захадзіліся, аж захліпаліся.
І, хітра міргаючы, у сонца кідалі вясёла-прыжмураны погляд мільёнаў іскрачак-вочак…
А сонца плыло, расплывалася ў мора — душнае, палкае мора.
І абымала ўсё-чыста шчыраю цеплю.
І цалавала ўсё-чыста салодка-пякучым праменьнем.
Сонца плыло. А ў сонцы — у душным, распаленым моры — зьвінелі цурочкамі срэбнымі ядрана-звонкія песьні птушыныя.
Птушкамі пела вясна. Пела шоламам гучным разьюшаных павадак, дробным сьмяшком дуроных цурочкаў.
Радасна пела вясна…
