йшлі словы малітвы. А нейкі голас крычаў прарэзьліва, востра:
— Ня верыш! Ня верыш! Сам ня верыш! Хлусіш!..
Тады сеў на падлогу, закрыў твар рукамі і стуліўся, што малое дзіцё.
— Няхай будзе, што будзе!..
І чуе поп, што прышлі ўжо ў алтар, што ўжо тупаюць блізка.
Да яго падышлі, штурхаюць у бок, крычаць на вуха на самае:
— Бацюшка! Бацюшка! Бацюшка!..
І поп прачнуўся. Убачыў над сабой схілены твар старасты, які ціха, асьцярожна гукаў яго:
— Бацюшка, бацюшка…
Поп сеў на ложку, азірнуўся.
У вокны шэра-сталёвым вокам зазіраў ужо дзень, вымятаў з пакою начныя змрокі. На сьцяне зморана, млява цікаў гадзіньнік.
Стараста адышоўся ўжо, стаяў ля дзьвярэй. Чакаў, пэўна, пакуль прачухаецца поп.
— Ну, што, Кірыла?
— Ды што-ж, бацюшка… Ня прышоў у цэркву ніхто. І старыя й малыя — усе ў клюб. Яшчэ й цяпер гуляюць тамака.
Поп успомніў, што бачыў у сьне. Выцер халодны пот на твары, матнуў панура рукой.
— Ат… Няхай сабе…
