Бацька да яе:
— У двор пашла, распусьніца!
Але Настулька добра помніць, як хлопцы вучылі.
— Я, татка, пайду, калі абяцаеш, што біцца ня будзеш…
— А няхай цябе ўжо пярун заб‘е, мая дзетачка…
— І ў што замуж аддаваць гвалтам ня будзеш…
— Не ўжо, няхай цябе чорт аддае, гэткую ўпарціну…
— І ў комсамол запішуся…
Бацька ўжо хацеў узлавацца, але хлопцы, дзяўчаты абступілі яго.
— Дзядзька, пакіньце ўжо, ну няхай, ці-ж вам шкода… Яна-ж у нас толькі навучыцца.
— Навучыцца… На пень брахаць ды на калоду тукаць. Досыць ужо навучылася…
А Пётра вакол яго на аднэй назе…
— Татка! Татулька! Няхай Наста ў комсамол, мне весялей будзе:
Тады яшчэ Андрэй падышоў.
— Дзядзька, кінь ужо, сапраўды… Усё-роўна нічога ня зробіш…
І ўсе:
— Кінь, дзядзька… Згаджайся!..
Бацька рукой махануў.
— А бадай вас пярун… Зводу няма на вас… Ну, хадзем, Наста! Чуеш?
