Перайсці да зместу

Старонка:Пела вясна (1925).pdf/32

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Бацька да яе:

— У двор пашла, распусьніца!

Але Настулька добра помніць, як хлопцы вучылі.

— Я, татка, пайду, калі абяцаеш, што біцца ня будзеш…

— А няхай цябе ўжо пярун заб‘е, мая дзетачка…

— І ў што замуж аддаваць гвалтам ня будзеш…

— Не ўжо, няхай цябе чорт аддае, гэткую ўпарціну…

— І ў комсамол запішуся…

Бацька ўжо хацеў узлавацца, але хлопцы, дзяўчаты абступілі яго.

— Дзядзька, пакіньце ўжо, ну няхай, ці-ж вам шкода… Яна-ж у нас толькі навучыцца.

— Навучыцца… На пень брахаць ды на калоду тукаць. Досыць ужо навучылася…

А Пётра вакол яго на аднэй назе…

— Татка! Татулька! Няхай Наста ў комсамол, мне весялей будзе:

Тады яшчэ Андрэй падышоў.

— Дзядзька, кінь ужо, сапраўды… Усё-роўна нічога ня зробіш…

І ўсе:

— Кінь, дзядзька… Згаджайся!..

Бацька рукой махануў.

— А бадай вас пярун… Зводу няма на вас… Ну, хадзем, Наста! Чуеш?