Але Аснач ведаў, што голад пераможа ўпартасьць.
— Хлопцы! Разьвяжэце пану рукі, няхай падмацуецца троху…
Разьвязалі. Пан ня рушыўся з месца. Відаць, змагаўся з сабой. Але ўрэшце ня вытрымаў. Утупіўшы вочы, падышоў да стала. Больш не чакаў, каб прасілі, накінуўся на страву, як зьвер галодны. Мусіць, доўгі час нічога ня еў.
Як скончылі вячэру, як у ціхай сямейнай прытульнасьці зацягнуў сваю ветлую песьню самавар ля парога, Аснач заўважыў на вакне дошку ад шашак.
А бач! Вось дык знаходка… А дзе шашкі? Дзядзька! — зьвярнуўся ён да гаспадара.
— А ліха іх ведае… Як быў сын у дварэ, гулялі часам хлопцы… А потым, мусіць, параскідаліся, бо гуляць няма каму, так вось валяюцца…
— Кепска, кепска. Але нішто, мы наробім…
Узяў кавалак хлеба і пачаў крышыць шматкамі маленькімі.
— Ну, сядай, хлопцы, згуляем…
Але з чырвонаармейцаў ніводзін ня ўмеў гуляць.
Аснач зірнуў у бок пана. Той сядзеў за сталом, упяўшы пагляд некуды ў пусты прасьцяг. Думаў усё. На твары цяпер спакой быў, ціхамірнасьць.
