Гэта старонка не была вычытаная
II
Падплывай, параход, на бераг!
Дай гудок, і якар нырне.
А кудзеляй туман, як нерат,
сваёй вільгацьцю мучыць мяне.
Параход атуляе цемень.
Вечар, пяшчоты кінь!
Скора ўбачу жывыя карэньні,
залатыя агні-маякі.
Мае думкі хваля калыша,
калыханку бурай пяе.
Змоўкні, мора, як сіняе ўзвышша,
акуніся ў думкі мае…
З тэй пары прамінулі гады…
Ну, хутчэй, хутчэй, параход!
Тут памёр наш пясьняр малады
у Той Самы Семнаццаты год.
