як лясун блукае тут ў маладняку.
Каб сказаць, што быў ён гаспадар багаты,
эт… адна галота, вецер у таку…
Селянін
О, не-не!.. Яго вы не забілі,
ён сам, ён сам памерці захацеў…
Тадэуш
Ну, а як каваль той, праўда ад прынукі,
зьбіты пад цымбалы, ім скакаў, пяяў…
А ўжо дома заўтра злажыў свае рукі
і павольна, ціха, як стары, сканаў.
Ну, а ўжо блазнота, чырвоныя йстужкі
начэпіць, пасьля кажа — новае жыцьцё.
Шмат казаў паніч мне, што гэта за птушкі,
любіць ён мяне, эх! як сваё дзіцё!
Э… э… тут ужо і сонца за гару сядае…
Паганю скаціну… хай паўзе дамоў…
А у вёсцы пэўна навіна чакае,
ня было і дня, каб ня лілася кроў…
Эх, люблю, яй богу, гэтакія штукі,
слаўныя салдаты, лепш бальшавікоў.
Гарачае жалеза суне табе ў рукі,
тут табе дзяўчына і гуляй ў любоў…
∗
∗ ∗ |
Трымаючыся пад ручкі ўваходзяць паніч Людовік і яго паненка Марына.
Людовік
Вось толькі тут,
вось толькі тут з табою
