II
Праз грукат-хрып сусьветнай дзікай бойні,
Праз груды цел, праз алавяны стогн,
Праз пустыры разрытых родных гоняў,
Праз мора сьлёз, праз царскі, трухлы трон,
Праз дым, пажар магнацкіх гнёзд прынадных,
Праз крык, праз гнеў і праз бясьсільля злосьць
Паноў, мяшчан пры Кераншчыне здраднай
Да нас Акцябр прымчаў — чаканы госьць!
Бы Сьвятагор славутны з казкі сівай,
Ён родны край ператварыў у дзіўны
Свабоды гымн запеў на рабскай ніве,
Ён прышлы час бы казку спарадзіў.
Як гэні зор, Акцябр зірнуў у сенцы —
Пакіраваў свой бег усьцяж назад.
Эўропа — стук панамі у вакенца:
Ты адчыні ім браму, хоць ня рад
У першы раз — Вільгэльм тут еў сьняданьне,
У раз другі — Пілсудзкі зводзіў звод
Буржуй быў рад: „Пануй-жа тут, мой пане“ —
І піў да дна свой келіх наш народ.
Сярмяжны гнеў як бухнуў буйнай бурай —
Пачалі мсьціць дзяцюк і стары дзед.
Магнат дрыжыць, трасецца яго скура:
Шмат вілаў, кос забразгалі ў багнет.
Паўстанчы край і вечарам і ўранку
Глядзеў на сьмерць, на груды цел, на кроў,
Зрываў з паноў арлістую „пазнанку“
І спраўдзіў сказ — паданьне гусьляроў.
Таіў наш бор сьпяваньне партызанаў,
Таіў кляцьбу — прысягу пры агнях.
Бор знае моц савецкіх атаманаў, —
У зброі ўсе ды з лірай у руках.
І зноў Акцябр зазьяў, сакол магутны:
Зазвалі к нам чырвоныя з Масквы
Яны былі галодны, неабуты,
Яны былі адважны, нібы львы
