І давай шуфляваць зноў да кучы
І пазадкі й мякіну назад:
„Усё роўна хлеб будзе пахучы,
Смакаваць будзеш, рад ці ня рад“…
„Шмат спарней будзе хлеб наш з мякінай,
Не праколе, як шыла, кішку.
Парасьцёртую разам з збажынай
Я глытаў яе шмат на вяку“.
„А мякіна у хлебе ня шкодзіць,
Не зашкодзіць і франтам маім“,
Аднак дзед аглянуўся, як злодзей,
Пры учынку агідным сваім.
VIII
Сам з сабою дзед ціха гамоніць,
Нібы гутарку з духам вядзе;
Так сумленьне і гонар бароніць,
Сваю казку жыцьця так пляце.
Улюблёна глядзіць ён на жыта,
Зморшчыць лоб у гармонік стары;
Нібы сэкрат страшны тут зарыты,
Тастамэнты мінулай пары.
Кожна зерне яму штосьці кажа,
І мякіна шапне успамін.
Ой, шмат думак гадуе і вяжа
У гаротнай душы селянін!
І ня скеміш, ня сьцяміш, ня зьлічыш
Тоўсты жмутак працоўных гадоў.
„Бог сьвяты, ці яшчэ павялічыш?
Ці ня годзе ужо, ці ня до‘?“
Хіба мне, бадай, не давядзецца
На вясну ды з сявалкай гуляць:
У грудзёх штось хрыпіць і, здаецца,
Хутка кіну людзём дакучаць“…
Вось зірнуў ён у бок на газьніцу,
Мільганула і згасла яна.
А на небе красуе зарніца,
Адбіваецца ў шыбах вакна.
Абразкі там на вышцы малюе
Тайны квачык нябачнай рукі,
