Зьніклі сьмехі, адкінуты жарты,
Вока сыпле і строгасьць, і злосьць.
Стог саломы расьце на гумнішчы,
Жыта лавінай жоўтай плыве.
Малатарня тарпу зара зьнішча,
Да астатку яе глымзане.
Аж дрыжыць палахліва будынак,
Аж бурчыць пашурпачаны дах, —
Нібы дзікі збунтованы рынак
Выдае гучны вокліч на страх.
Проста люба глядзець, як работа
У руках гарапашных кіпіць.
Тут і любасьць да працы, ахвота, —
Цэлы сьвет мужыку трэ‘ карміць…
Аддае ён зямлі, як падатак,
Усе сілы плячоў, моцных рук;
А сам ляжа на ёй наастатак
Шэрым крыжам ад вечных ад мук…
Што-ж рабіць, такі лёс, мабыць, зьвеку
Ўжо пастаўлен яму, бы капец:
Далі глебу капаць чалавеку —
Тут — пачатак яму, тут — канец.
V
А газьніца стаіць на драбіне,
Воўчым вокам глядзіць на людзей:
Аж, здаецца, буркне зара з кпінай:
„Хоць-бы кончылі працу скарэй!“
У адказ раптам шась — стала ціха,
Нібы д‘ябал упутаўся сам;
Чутна лаянка дзеда: „Вось ліха,
Стары пас разьляцеў папалам!“
Гэты пас мужыку быў назолай,
Вечна рвалася старая гніль;
На вяку сваім пас вакруг колаў
Шмаргануў не адну сотню міль…
Быў ён сьведкай і другам у працы
Мазалістым і простым людзям,
