Перайсці да зместу

Старонка:Паэмы (Бядуля, 1927).pdf/53

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

VII

А сіла-моц золата
Заўжды аплецена фальшам;
Дух-шчасьце такога мэталу
Прыдушаны поясам хлусу.

Бо трупы зямлю аглушылі надоўга,
Бо саха абівае бакі
У сарочцы іржы,
Ня кусае клыкамі жалезнымі
Чорных грудзей
Пладатворчай карміцелькі —
Глебы.

Бо сад гарапашных ратаяў
Высеклі чыста, дашчэнту.

VIII

І вось зьвера-людзі
Кідалі золата ў лужы,
Шапочучы, стогнучы:
— Хлеба!
І вось зьвера-людзі
Грызьці пачыналі дыямэнт,
Равелі і войкалі:
— Хлеба!

І вось зьвера-людзі,
Бы ў восені мухі, каналі
І вылі на золаце:
— Хлеба!

І вось зьвера-людзі,
Як дохлыя псы на гнаішчы,
Гнілі на пасьцілках
У золаце, у шоўку, у ядвабах. —
Голад і золата сьсілі.

IX

І сонца зірнула
Спаміж шэрага стада аблокаў
Чырвоным, праменістым
Сэрцам нябёсаў.
Зірнула з гары на пусьцечу
Й нанова схавалась.