IX
А побач каласілась жыта
Рухліваю густой сьцяной.
І раптам…
Дзіва…
З жыта выскачыў
Атрад паўстанцаў…
Сполах.
Крыкі.
Страляніна.
Стогны.
Пан Скрыцкі першым паў ад кулі.
За ім — улан і конь,
Да сядла якога
Быў прывязаны стары яўрэй.
Пакінуўшы грамаду, „арыштантаў“,
Жаўнеры уцяклі
Забралі толькі сястру Янкі…
Ад злосьці Янка скрыгатаў зубамі.
Цямнела у вачох.
А сэрца каменем распаленым
Пяклося у грудзёх,
— Агатка! Родная сястрычка!
Шчыра службу ты служыла
Нашаму народу.
З панскіх рук
Жывой цяпер ня выйдзеш…
Я адамшчу…
І вочы —
Два вуглі
На бледным твары загарэлісь.
І сківіцы, бы абцугі,
Сьціскаліся,
Скрыпелі.
І цела ўсё —
Стралою сьмерці
Сталёвая спрунжына:
Во-во,
Пусьціцца ў дагонку
За катам польскім…
— За бацькі сьмерць —
Пан Скрыцкі заплаціў жыцьцём.
Марына — адменай будзе!
За Агату.
