У маёнтках панскіх.
І кулаком старым сухім,
Пажоўклым, бы карэньнем з-пад зямлі,
Трос стары у бок маёнтку
Пана Скрыцкага,
Які здалёку белым дахам
Неба падпіраў.
Тады ў вачох затухшых дзеда
Заіскравіўся захованы агонь…
З дзівам паглядаў малы Янка
На маёнтак панскі.
І доўга задумёны смутак
Яго вачэй палацы акрапляў…
Там…
У аксаміце, золаце і шоўку
Гадавалася, расла
Панская дачка Марына —
Беленькая, пухленькая дзеўчынка,
Як-бы сатканая з пуху
Сьнежнабелага, лябяжага…
А вочы… вочы…
Ласкавыя, мяккія.
Гляне —
Цёпла на душы малога Янкі робіцца,
Бы песьня жаўранка шчакоча яму вушы,
Бы васілёчкі песьцяць яго губы.
Цэлы дзень тады
Шчасьцем быў ён сыт.
А раз…
Надаеў ён ёй.
Сабакамі яна яго цкавала,
„Хамам“, „быдлам“ абазвала,
Як доўга на яе здалёку
Ён глядзеў.
І пахаваў ён глыбака ў дышы,
Бы у труне,
Пачуцьце нежнае, сьвятое.
Памёр яго дзіцячы бог,
І злосьць яго ўзяла.
У дзіцячым кволым — у „мужыцкім“ сэрцы
Нешта гордае і гнеўнае палала…
Як быццам раптам
Сярод ціхага і сонечнага дню
