Сурынта. Гэта ня прычына!
Нянька. Якраз гэта прычына, чаму радзімка ў дзіцяці…
Сурынта. Ну, годзе! Хадзем!
Жонка (углядаецца на могільнік). Гэх, які ён вялікі!.. Колькі тут сьлёз праліта было!..
Сурынта. На тое ён і могільнік. (Пауза). Рузя, ты нешта неспакойна, хадзем лепш адсюль! (Падышоў да яе). Ты чаго ўздрыганулася?
Жонка. Мне страшна!
Сурынта. Рузечка, што з табою?
Жонка. Адчула раптам, што хутка я памру!
Сурынта. Рузя!
Нянька. Панечка, хадзем лепш адсюль!
Жонка. Дай мне дзіця!
Нянька. Дзіцятка сьпіць, ня трэба! (Не дае).
Жонка. Я толькі пацалую! (Моцна пацалавала).
Сурынта. Рузя, ці-ж так можна?!. Дзіця-ж сьпіць!
Жонка. Я-ж яго кахаю!.. (Углядаецца).
Сурынта. Рузя, ты што, мая дарагая?..
Жонка. Вось тут, на гэтым месцы, пахавайце і мяне!..
Сурынта (зьдзіўлена). Рузя, ну, што ты кажаш?!..
Жонка (са страхам дзіка крыкнула). Няня! трымай дзіцятка мацней!
