Перайсці да зместу

Старонка:Пан Сурынта (1930).pdf/64

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

пнуўся раз-другі і вылез!.. Паўзу на бруху, як вужака, у іхны стан. Нарэшце, бачу — вартавы іх сьпіць, п’яны, п’яны, а ночка цёмная… Пры ім вось гэта шабля… Я спрытна яе выцяг… (хацеў быў выцягнуць, рвануў раз, другі, заіржавела), і вартавы, як сноп, упаў…

Сурынта. Забіў?..

Аканом. Адразу!.. Тады паўзу далей і бачу Віцька п’яны, як пень, ляжыць…

Сурынта. Віцька?

Сурынта. Ну і што-ж?

Аканом. Але, ён!..

Аканом. Гэх, думаю сабе, папаўся!.. Толькі хацеў па горлу шахнуць, аж бачу пры баку пістоль пана Сурынты, той самы, што заграбіў ён у вас…

Сурынта. Але! Пістоль мой ён узяў!..

Аканом. Гэх ты, паганец!.. Выцягнуў з-за пояса ў Віцькі я пістоль, і толькі хацеў гакнуць, аж бачу… Не палохайцеся толькі!.. Вісяць на дрэве, пакой ім вечны, пан Гарбарын і Трызна…

Сурынта (са страхам). Павесілі?

Аканом. Галавою ўніз!

Сурынта. Што далей?

Аканом. Укленчыў я перад панамі, за душы іх шапнуў малітву, узьвёў я курок і бах у патыліцу…

Сурынта. Каму?..

Аканом. Віцьку!..

Сурынта. Забіў?..

Аканом. Як зайца-шарака, ані скрануўся!..

Сурынта. І гэта праўда?