для мяне, што ты вярнулася! (Хвалюецца, але гэта скрывае; сеў. Агата стаіць і пільна глядзіць на яго).
Віцька (устаў, бо ўбачыў, што аканом ідзе). Агата! Схавайся на хвілінку! Аканом сюды ідзе! (Агата схавалася).
Віцька. Ну што?
Аканом. Вісяць ужо зграбненька!
Віцька. Туды і дарога!..
Аканом. Аман!.. Цяпер давай мне, брат, казацкія прылады: я — твой! (Гаворыць гэта з гонарам).
Віцька (дае пістоль). Вось табе і зброя!.. (Аканом уважна разглядае пісталет).
Віцька. Пазнаў?
Аканом. Як-жа ня прызнаць! Гэта-ж пана нашага, Сурынты!
Віцька. Так, яго!
Аканом. Тады на ліха ён мне?
Віцька. Ты з гэтага пісталета павінен забіць пана Сурынту!
Аканом. Прамахнуся… ня траплю!..
Віцька. І вось, калі ты мне паабяцаеш выканаць учынак гэты, тады цябе я выпущу на волю!.. Але-ж з умоваю, што вернешся сюды назад… Зразумеў?
Аканом. Абы мне бог памог! Як палажу яго на месцы, сюды тады назад!..
