Старонка:Памяці Івана Луцкевіча ў першые ўгодкі сьмерці яго (1920).pdf/40

Iwanie, Iwanie,
Ona zbudzi się, wstanie
i da granit swuj Wilji, gdzieśmy ongi mażyli,
i Chrystowi da zloto w poczerniałej ozdobie,
i chodaki da dzieciom i panience pierścienie,
i gromadzie da ziemię i da Tobie westchnienie.

|}

Nicodżałowanej pamięci przyjaciela młodości Iwana Luckiewicza, archieologa, pionera ruchu białoruskiego.

Jeży Jankowski.

Warszawa, wrzesień 1919.

Дзеля таго, каб гэты верш польскага паэта маглі зразумець і тые, хто польскае мовы ня ведае — даем тут побач з орыгіналам пераклад „Сьнячага лучніка“:^[1]

Гэй! белы Іване,
рабачаю грамадзкі,
ня Ты па мне — па Табе тут
плачу я, Баян ляцкі.
Сьпяць па сьценах у прыцёмку
Твае зброі, тканіны,
а табе як там у высі
— адно сумны Хрыст знае.

Паскідаў Ты, Іване,
з плеч дачэсные шаты,
стралец — небарача,
— а калчан Твой і стрэлы
белы Анел здаў зорам.

1. Лучнік — па польску стралец з лука.