заць яму нешта добрае, ласкавае, — ды неяк ня было слоў, і сьлёзы душылі горла. І вырвалася толькі гэтае бязгучнае, глухое „да пабачаньня….“
— „Да пабачэньня“, — ледзь прагаварыў ён, і гэта было яго апошняе слова да мяне.
Я йшла па дарозе і плакала. Мне было жаль і паміраўшага, і тых людзей, для каторых яго сьмерць была страшэнным ударам: яго брата і тую, і тую, што разам з ім хавала частку сваей душы, усю сваю радасьць, усё шчасьце. І гэные людзі былі мне гэтак блізкі, гэтак дорагі!.…
Зазваніў вячэрны звон. Я азірнулася ўвакруг. Заход чырванеў, фарбуючы рожнымі калёрамі вяршыны гор. Духата гарачага летняга дня зьмянілася прахалодай, і скрозь хвалі празрыстага паветра, прапітанага пахам сьвежага сіняватага сена, данасіўся да мяне гэны далёкі звон, як-быццам плыў зьнекуль з далёкай, недасягнёнай вышыні….
Палючае пачуцьцё болю памалу пачало сьціхаць, і ціхая малітва бяз слоў напоўніла мае сэрца і душу. А там, у санаторыі, ляжаў ён — зьбялеўшы, з закрытымі вачыма, як быццам дрэмлючы ці ў паўсьне. Але вось яго няроўнае, перарывістае дыханьне пачынае сьціхаць і спыняцца; яшчэ адзін апошні ўздох, — і яго чыстая хрустальная душа ўзьнялася ў сінюю, эфірную высь к залацістым болачкам….
Пасьля поўначы цела яго перавезьлі ў Закопанае і палажылі ў капліцы на могілках.
— „Вось, тут ён ужо блізка да нас..“ — сказала Юлінька.
Пацягнуліся як век даўгіе бязсонные гадзіны.
У суботу пасьля абеду яго харанілі. Ждалі каго-колечы з Варшавы. Дарэмна. Ціха і сумна пасоўвалася наша невялічкая пахаронная працэсыя з каплічкі да магілы. Ня многа нас было, але ўсе шчыра любіўшые і шкадаваўшые яго людзі, наперадзе йшлі два прыяцелі-украінцы, нясучы вялізарны пекны вянок з галін горнае лімбы і вераску — з шырокімі чорнымі ўстужкамі, на каторых залатымі літарамі было напісана: „Борцові Білорусі від братів украінців“. Так проста і так моцна…
Але, не магу тут не ўспамянуць тых добрых, мілых людзей, якіх мы сустрэлі ў Закапаным, якіе так
