КОМСАМОЛКА:
— Як на палёх мы межы зруйнавалі,
І між людзей ня стала болей межаў.
СОРМАВЕЦ:
— Мы не адны, за намі пакаленьні,
А з намі сіла нашае эпохі.
Мы скрозь агонь праносілі імкненьні,
Нас чорны дзень ніколі не палохаў.
Мы ад колгасаў, фабрык і заводаў
Ідзем адзіным гартаваным крокам
У слаўныя, вялікія паходы
Супроць закону прошласьці далёкай.
Руйнуючы традыцыі былога,
Нам трэба шмат культурных рэволюцый,
Бо на шляхох да нашай перамогі
Мы спатыкаем цемру і нявуцтва.
Але магутнасьць трактарных колёнаў
І сіла нашых волатаў-комбайнаў
Узварушыла думкі міліёнаў,
Ды абудзіла вострыя пытаньні.
На нас глядзіць дакорліва нявуцтва,
За намі сочаць ворагі з туманаў,
Дык вось таму нам трэба быць рашучым,
Нам трэба быць заўсёды згуртаваным.
Хай назаўжды між намі запануе
Адзінства волі, думак і настрояў;
Мы кожны рух працоўны уплянуем,
Мы тэмпы працы нашае утроім.
Каб перастроіць шэрагі нанова
