Гэта старонка не была вычытаная
ШАЛЮТА:
— На дрэве новы ліст напіўся сокам сіні,
Сваю вясну пачаў на дрэве новы ліст…
Пад сьвіст вятроў
Бяз мэты, бяз прытулку
У далі коціцца аджытае лісьцё.
Трыльёны год, як нашая плянэта
Паміж бясконцай колькасьці плянэт
Згубіла у сусьветныя прасторы
Апошні бляск апошняга сьвятла.
Мільярды год пасьля грымелі буры,
А потым міліёны мёртвай цішыні
Ад згадкі,
Ад законаў сьвету пачыналі
Вялікі пульс вялікага жыцьця…
Ішлі вякі,
Мяняліся аддалі,
Адзін закон над сьветам панаваў:
Скрозь плойму год мацнейшы сын прыроды
Няспынна нёс парывы творчых сіл.
І так да нашых дзён,
І так да нашых дзён…
А можа дзе
Сьвятло плянэты нашай
Яшчэ між зор далёкіх зіхаціць,
Які у гэтым сэнс? —
А сэнс такі,
Што гэта вышай бога.
Мацней ад сілы тысячы багоў.
