— 60 —
«А даўней тут лясы ў нас шумелі,
І птацтва і зьвяр’я было шмат,
Пышна рэчкі вакол мігацелі;
Ой, быў край наш бясконца багат!»
«Вечарынкі былі, былі скокі,
Былі выпіўкі — проста бяда,
Мерцьвякі нават браліся ў бокі,
Як лявоніху сыпне дуда!»
«А цяпер-то гармошка-паскуда
Сваёй полькай даводзіць да сьлёз.
Скуль звалілася гэта заблуда
Ну й гасьцінец маскаль нам прынёс!»
«Йшчэ прыснасьціў частушкі паганец,
На вялікае гора-бяду;
Проста вушы прыстойныя вянуць,
Як паслухаеш гэту брыду!»
IV.
Стары думае горкую думу,
Смокча люльку сваю і дыміць.
Раптам крыку наробіць ён, шуму:
«А што дзеўка бяз дзела стаіць?»
«Не да смаку, мабыць, наша праца,
Не ў спадобу ржаны каласок;
Не зявай, маляваная цаца!
Далібог, дам граблямі пад бок!»
«Ты зрабілася паняй вяльможнай,
Як у горад вучыцца пашла!
Абыйсьцісь без цябе тутка можна,
Можаш сьмела ісьці, скуль прышла!»
Зара ўнучка заплача, здаецца;
Круглы тварык гарыць, нібы жар,
І спрытней за работу бярэцца,
І сьпяшыць, бы забухаў пажар…
