— 59 —
Дзеўка віламі ўверх падкідае
Саламяны, скалмачаны пук:
Мо’ зярнятка схавалась, хто знае,
Верыць нельга — крадзецца з-пад рук.
А за ёй гаспадарава жонка
Прабівае салому ямчэй.
І журчыць, як крынічка, гамонка,
Ідзе праца хутчэй і хутчэй.
III.
Дзед граблямі гартае з зярнятаў
То саломку, то жмут каласоў;
А ён сам у саломе, калматы,
Як гуменьнік мінулых часоў.
Раптам грудзі яго захадзілі,
Граблі выпалі з рук, як на зло:
«Ой, даўней, як цапом малацілі,
Неяк шмат тады лепей было!»
«Неяк людзі былі трывалейшы,
Здаравеў аж ад працы народ;
А я быў тады многа здальнейшы,
То — даўненька, таму ўжо шмат год…»
«Гарапашнік сышоў тады з працы
Йшчэ ямчэй, як ад сада, амаль,
Аслабеў наш мужык, трэ’ прызнацца,
З тых часоў, як убраўся ў паркаль.»
«З тых часоў, як забыў сваю песьню
І дзядоўскіх звычаяў наш люд, —
Ад чужых тут зрабілася цесна,
Апаганіўся родны наш кут.»
«Ўсё пашло шурам-бурам на сьвеце
Аж да самых да Божых нябёс,
Вакол бачу цяпер ліхалецьце,
Ражаном лезе фіга пад нос.»
