І зьмеіцца рэчка жывая,
Абшар берагоў залівае,
Паводкай імчыцца шалёнай.
А бура пад крыжам галосіць,
Ратунку і літасьці просіць,
Як маць над нябошчыкам стогне.
|}
|
А ў бары, а ў бары стаіць гуд.
Шэпты граюць па струнах-галінах.
Апранаюцца ў месячны цуд
Іглы-пні на пуховых купінах.
Кожны цень, кожны цень наўскос
Каля пня дрэмле-сьпіць кволай плямай,
Убіраецца ў пацеркі рос.
Мох вакол — аксамітавай рамай.
Чуеш сьпеў, чуеш сьпеў з глыбыні,
Што плыве з лясуновых прысадаў;
Чырванеюцца макі-агні;
Ня ідзі ты да іх — гэта здрада.
— Да мяне, да мяне ў мой шацёр! —
Пад карчамі праменіць альтанка…
Ашчасьлівішся музыкай зор
Усю ноч — аж да самай заранкі.
Будзеш сьніць, будзеш сьніць дзіўны сон,
Зацалуеш русалчыны губкі;
Закрасуецца кветкай твой стогн
На грудзёх у дзяўчыны-галубкі.
— Ой, ня йдзі, ой, ня йдзі да яе,
Бо зацягне злы дух у балота;
Заварожаны кур запяе
Над чароўным, над чулым чаротам.
|
