Гэта старонка была вычытаная
— 130 —
І вось зьвера-людзі
Грызьці пачыналі дыямэнт,
Равелі і войкалі:
— Хлеба!
І вось зьвера-людзі,
Бы ў восені мухі, каналі
І вылі на золаце:
— Хлеба!
І вось зьвера-людзі,
Як дохлыя псы на гнаішчы,
Гнілі на пасьцілках
У золаце, ў шоўку, ў ядвабах. —
Голад і золата сьсіліў.
IX.
І сонца зірнула
Спаміж шэрага стада аблокаў
Чырвоным, праменістым
Сэрцам нябёсаў.
Зірнула з гары на пусьцечу
Й нанова схавалась.
І смутак і цішы луналі
Над мёртвым абшарам.
І хтосьці агнёвай рукой
На паргамэнце неба пісаў:
«Чаму вы пакінулі ніву,
Сяляне-ратаі?
Чаму вы насыцілі мясам
Пяскі і балоты?
Чаму вы паілі крывёю
Даліны нямыя?
Жар-сонейка ўстане і гляне, —
А вас тут ня будзе;