— 115 —
Паркан жывых целаў калышацца хутка,
Шапоча таёмна, шапоча ціхутка.
Тымчасам у бога Тамуза ад плачу
Ўсё выцекла волава — выпеклі вочы;
Чарнелі на твары чырвоным, гарачым
Дзьве ямы, як цёмныя цені уночы.
А ведзьмы вакол круць і верць,
А Тамуз таёмны, як сьмерць.
І ведзьмы памалу давай танцаваці,
Давай на сябе паглядаці.
Вось сталі. — Угледзілі цуд —
Над імі ўчыніўся ён тут.
Іх рогаты звонам зьвінелі,
Бо ведзьмы у міг маладзелі:
Іх целы белы — малако,
Ружовы — макаў цьветы,
І гнучы, прухкі, як лаза,
І стромкі, як бярозкі,
Паўнюткі, круглы, бы расой
Насыценыя краскі;
А кроў у жылах аж гарыць,
Як хмельны мёд іграе.
А грудзі — пары галубкоў,
Як мармурныя урны;
Пахнучы, хмельны валасы,
Як вадзяныя травы.
У першай — чорныя, як ноч,
Як цёмны шоўк мільгае.
Ў другой — як сьветлы, мяккі лён,
Траплёны, залацісты.
У трэцяй — колер каласоў
Іскравых, рудамедных.
А вочы ў першай — вішні дзьве,
Дзьве цёмныя, дзьве зоркі.
