Адно праўда: у нас ёсьць, „господа офицеры“, ды няма палкаводцаў. Таму такое адступленьне.
Уцёкшыя з палону кажуць, што Ваўкавышкі набіты мірнымі бяжэнцамі, а нямецкія салдаты ўсё ламаюць, усюдых шукаюць, у скляпох, у падвалах. „Мы з імі культурылісь, а яны з намі сьвінячуцца“, — хто гэта сказаў? Ці можа я сам выдумаў? Ня ведаю. А ўсе — скаты двуногія. Хай жыве вайна — зьнішчэньне скатоў скатамі! Мы ня людзі, мы — быдла…
Здурнеў пяхотны капітан з нашага батарэйнага прыкрыцьця. Стаў лаяцца самымі бруднымі словамі, гэтак-жа лаіць бога, нанасіць сабе раны. Яго зьвязалі.
Бяз конца пруцца абозы. У дактароў і чыноўнікаў у руках левальвэры: пракладаюць, махаючы імі, дарогу сваім многацэнным фурманкам.
Абоз, ну-ну наперад! Едзь, абоз! Застрэлю, хто загародзіць дарогу! Артылерысты, пасунься ў бок.
Наш камандзір неўспадзеўкі вынырнуў:
— Тут няма германцаў. Нашто ў вашых руках я бачу левальвэр?
Спалоханы чыноўнік без адказу хапаецца „пад казырок“. Дзедка на бабку, бабка на ўнучку, унучка на сучку…
3 верасьня.
Уцякаем далей на ўсход. Каторыя гэта суткі? Чацьвертыя ці пятыя? Ня ведаю таксама, які сяньня дзень.
Праяжджалі вялікі сумны лес; многа грабу, елкі. Ледзьва чутны тут перасьледуючыя нас глухія гарматныя стрэлы.
