Як выехалі з Аленбургу, многія з нашых батарэйцаў былі выпіўшы: сьмяяліся, галдзелі, і ўсе, нават ня курцы, дымілі важнымі панскімі цыгарамі ў залатых апаясачках.
Я тож трошку хлібнуў нейкай смашнай-смашнай і такой прыемна-гусьценькай наліўкі, ня ведаючы, што яна падманлівая, бо сільна хмельная.
Зараз галава ў мяне сарамліва-вясёла заработала. Аднаго толькі баяўся, каб камандзір не заўважыў, што я п‘яны. Я стараўся йсьці як можна раўней і мець сур‘ёзны выгляд. Але твар у мяне і вушы, як і ўва ўсіх, быў чырвоны і гарэў.
Калі-ж хмель стаў спадаць, паніжаўся і мой настрой. Тэлефонныя двуколкі ехалі з камандзірам батарэі, троху аддаліўшыся наперад ад усяе батарэі.
З невялічкага гаю да нас даляцела колькі стрэлаў з леварвера ці карабіна. Зрабілася троху трывожна…
Аж едзе адтуль п‘янаваты казак к нашаму камандзіру і, стараючыся ня хіляцца на кані, рапартуе, што ён забіў „пару вольных немцаў-шпіёнаў“.
Падаў зьнятыя з забітых паперы.
Камандзір разглядаець і балюча крывіцца на стараннага воіна: з пашпартоў, канвэртаў і замасьленых запісак відаць, што гэта — расійскія чорнарабочыя, быўшы ў заробках у Нямеччыне, ішлі цяпер назад у Расію.
Казак зьбянтэжыўся, але ня дужа: відаць, не паверыў. А сам няпісьменны. І як у яго з імі вышла, не разабраць: „Пабеглі… пабеглі… крычаў“. Ведама, выпіўшы чалавек.
