лат“ — не зразумела; відаць, што аўтар не сядзеў у акопах. Перадавіцы К-лы пераліваньне з пустога ў парожняе.
Прабаваў сяньня ўсьведамляць аднаго салдата-беларуса з нашага пяхотнага прыкрыцьця. Прачытаў яму кавалачак з „Летапісцаў“.
— „Вот саўсім папростаму, дзеравенскі язык. Як яго? Маларасійскі завуць, ці што?
— А ў вас як гавораць?
— „І ў нас так: ні папольску, ні паруску“.
— Вы каталік-беларус?
— „Але… мы польскай веры, польскія“.
Чытаю яму: Даражэнькі сынок!.. — i далей з апавяданьня.
— Так у вас гавораць? Ці, можа, што ня так?
— „Вот, вот… Зусім так… Ха-ха-ха!“
Трагічны сьмех!
Але нарэшце ён зразумеў мяне і сказаў:
— „Калі так, як кажаце, дык Беларусь павінна быць. Што-ж, ці мы чым горшыя за другіх? Гэта добра, гэта справядліва:, што трэба свабоды, зямлі чалавеку“… Гэта лоўка! Толькі… — ён стаў муліцца ў сваіх развагах, спыніўся.
— Што-ж: толькі?…
Толькі аднаго баюся: як застанемся самі па сабе, без расійскіх і польскіх, жыды нас зусім звядуць.
— Чаму заядуць? Як будзе ўсім воля, усе будуць роўныя, дык нашто ім нас заядаць? А вы ведаеце, што вось гэта, што я вам чытаў, напісаў наш беларускі жыд?
