Раз токар Васіль, што век вечны
На фабрыцы рукі мазоліў,
Хоць чуў у нутры голас спрэчны,
Рабочую праўду зьняволіў.
Рашыў ён, што лепш, калі кіне
На ўслугі працоўную сілу
Не пролетарыяту, машыне,
Каб іх барацьба пабядзіла.
Рашыў фабрыканту прадацца,
Служыць інтарэсам багатых.
Сваю і варштата моц-працу
На іхнюю роскаш усватаў.
Ня слухаў народ, прасьцярогаў
Байцоў за яго-ж вызваленьне.
Казаў, што нічога тут злога
Грош лішні прыдбаць у кішэню.
За токара чорны ўчынак
Страшэнны прысуд учыніла
Над сынам прадажным машына —
Па локаць руку адкруціла.
Заенчыў Васіль не ад мукі,
А з долі якая чакае:
Нічога ня варта ён бязрукі,
Сямейка-ж і так галадае.
Хіба фабрыкант на пачатак
Паможе ў бядзе мала-веле.
Бо брат наш тут толькі прыдатак
К рабочым рукам-карміцелькам.
