На бездарожжа на лютае
Выгнаў паніч ў непагоду,
З дзіцяткам родненькім скутую
З помстай да панскага роду.
Слухайце ўважна, судзіцелі:
Час залячыў болькі, раны, —
Дык не згарэў двор крыўдзіцеля,
Чэрап ня быў пашчапаны.
IV
Ой, трудна бяздомнай вялося —
Пад тынам жыла, начавала:
Дзіця мне дадзела, ўпяклося:
„Дай есьці, мамулька“, крычала:
У адказ калыханачку пела
І голад двайны я цярпела.
У каравы лахман свой жабрачы
Сыночка празябнута цела
Туліла і хухала з плачам.
З мальбой на прахожых глядзела.
Такія, як я, спачувалі,
Паны — дык здалёк абміналі.
За тое, што хаты ня мела,
Была комам брудных анучак…
За то, што за ўсіх я цярпела,
Што нэндза і блуд мой іх мучыў, —
Абодвух за краты густыя
Укінулі людзі благія.
Усё, што маглі, адабралі:
Бацькоў, чэсьць, здароўе і волю.
