|
Згінуў час,
Калі ад веку мы ўсе спалі.
Ўжо для нас
На векі пропадам прапалі
Мары, жудзь
Няволі, твані Беларусі.
— Вольнай будзь!
І ўжо да вольнай я малюся.
Як ня так?!
Даўно пагас іх панаваньня
Зодыяк.
А чырвань захаду як гляне
Ў шкло вакон
Іх фабрык скутых забастоўкай
Доўгіх дзён, —
Агонь надзеліць блеск — абноўкай
Цьму начэй.
Гудкі нам будуць песьнярамі…
Эх, хутчэй-б
Казаць нам выбухам, баямі!
Ай — ю — га!
Лепш сьцеражыся недавера
І туга,
Бо пад маёй сярмягай шэрай
|
