Старонка:На літаратурныя тэмы (1929).pdf/34

яго творчасьці, высунулі ў вызначаны для таго паркамі гістарычна-экономічнага процэсу свой час.

Кожны край мае тых, што апяваюць,
Чым ёсьць для народу упадак і хвала,
А беларусы нікога-ж ня маюць.

„Няхай-жа ім будзе Янка Купала“, ― вось як азначае сваё літаратурнае прызваньне-прызначэньне сам поэта.

Купала і Шэўчэнка ― літаратурныя фэномены аднэй і тэй самай катэгорыі.

Ідэя прыраўнаньня паміж Купалам і Шэўчэнкам у літаратурнай крытыцы ня новая. Яна выказвалася крытыкамі ўжо „нашаніўскае“ пары. Зусім выразна яна была выказана ў Антона Навіны, у яго нарыcax „Našy pіeśnіary“. Сустрэнем мы гэтую ідэю і ў польскай крытычнай літаратуры таго часу. У апошні час прыраўнаньне паміж Шэўчэнкам і Купалам робіць у спецыяльным артыкуле на гэту тэму украінскі гісторык літаратуры Лука Люціў у львоўскім украінскім журнале „Літературно-навуковий Вістнік“^[1].

Якія-ж маюцца для гэтага прыраўнаньня падставы? Пры аналізе творчасьці Янкі Купалы, прыраўнуючы яе да творчасьці славутага украінскага „бацькі“, можна ўстанавіць глыбокую роднасьць іх паміж сабою.

Пэўна, што ўжо ў першую фазу літаратурнага развою Купалы творчасьць Т. Шэўчэнкі зрабіла на яго моцны ўплыў.

Не бяз рацыі ў сваім першым вершы, афярованым „Памяці Шэўчэнкі“, выдрукаваным у „Жалейцы“, поэта кажа:

Эй, бо песьня кабзарыста
Ад краю да краю
Плыве вольна-расхадзіста,
Перашкод ня знае!

1. Гл. Prager Presse, 4 Junі 1926.