Адсюль у нашых поэтаў, асабліва тых, якія ня зусім добра ведаюць народную мову, часамі можна сустрэць вершы, якія па сутнасьці зьяўляюцца наборам слоў, і слоў, часта невядомых. Такія вершы або, прынамсі, паасобныя радкі ў вершах знойдзем на зары нашай літаратуры нават у поэтаў клясыкаў (напр., „вогнемгненная крыніца“ ў „Новай Зямлі“, стар. 217), а ў малодшых пісьменьнікаў у нашыя дні яны проста зрабіліся звычайнай зьявай. Бяру, напр., апошні за 1926 г. 8-мы нумар „Полымя“. Чытаю ў „Разьвітаньні“ З. Бандарынай:
|
Радасьць наземіць (?) — |
А вось продукт творчасьці А. Гурло „Дзесятаму зьезду“ („Сав. Беларусь“, 1927 г., № 5).
Чытаем:
|
Менск ёсьць трыбуна на захад, |
Пытаньне: дзе-ж тут сэнс і які стыль!
|
Ловіць ён кожнае слова, |
Пытаюся сьмела: дзе тутака сэнс?
А гэта якая пекнасьць з боку стылю:
|
Кожны папраўдзе ацэніць |
