расьці Ліканора. Толькі «го!-го! го!» адклікаўся нехта з бору і з блізкай пусткі.
— Дык, значыць, будзеш красьці?!
— М-мгу! — заківаў Ліканор галавой і парухавеў, убачыўшы вясёласьць Кастуся.
— А што будзе, калі я другі раз злаўлю цябе ды зьвязанага пацягну ў воласьць?
— А, братачка, ня зловіш, як бы то… — прасіўся быццам Лікакор і зачырванеў са стыду, прыпамінаючы, што яго злавілі, і другі раз адказаў сьмялей: — А, братачка, ня зловіш — буду асьцярожна красьці!
Кастусь другі раз яшчэ крапчэй зарататаў. Яшчэ крапчэй раздалося па лесе і пустцы «го! го! го!».
Ліканор аглянуўся раз, другі й, спрытна ахапіўшы мех, закінуў лёгка на плечы — і давай ходу.
— Ах ты, шэльма! — ня надта злосна крыкнуў Кастусь ды перагарадзіў яму дарогу.
— А, братачка — жаласна заенчыў Ліканор і быпцам прасіўся, і нешта ёкнула ў сэрцы Кастуся і ўспомніў ён высахшую заўсёды галодную, Ліканорыху і абарваных дзетак яе.
— Бяры! няхай цябе чэрці бяруць! але абяцаеш мне, прынамсі, што другі раз ў мяне ня будзеш красьці?
— Не! — дьвёрда адказаў Ліканор.
— Што не?
— Не абяцаю! — адказаў Ліканор, махаючы галавой ад аднаго пляча да другога, і крануў адной нагой, сабраўшыся ісьці
— Стой! стой! — затрымаў яго зноў Кастусь: — памятай, што калі злаўлю другі раз, то ўжо жывога ня выпушчу!
— Эт… — адказаў каротка Ліканор з нейкай пэўнасьцю й, лёгка перакінўшы мех з правага пляча на левае, пашоў, цяжка ступаючы.
Кастусь выняў свой капшук і давай напіхаць люльку. Тым часам неба выясьнілася, і месяц сярод неба быў гэткі ясны, што, нават, здалёку можна было ўгледзіць, як па дарозе шпарка йшоў Ліканор з вялікім мехам на плячох, а на мяжы кратаўся побач яго доўгі цень.
— Ды няхай яго трасца, гэткага… які ён акуратны, не фальшывы чалавек! — сказаў Кастусь, шчыра плюнуўшы, пасьля таго, як зноў затуманіў сваю люльку й лёг пад крушняй з нейкай лёгкасьцю на душы.
Вільня, 1912 г.
