Плакалі вербы і плакаў прастор.
Людзі-ж ня зналі аб чым і нашто.
Людзі пыталі у сонца і ніў, —
Дзе іх прыгожасьць жыцьця і вясны.
Сонца маўчала, а ў нівах вясной
Пахла каханьнем і пахла віном.
Толькі адзін салавей над ракой
Пеў аб жалезным паходзе вякоў.
Ноч запаліла пажар залаты,
К чорту трывогу, на месячны дым!
Гэта трывога, як песьня і сон,
Заўтра ня выйсьці мне з срэбнай касой.
Заўтра туман над прасьцягам далін
Кіне мне тайну жыцьця на зямлі.
Заўтра мне скажа напевам другім,
Досыць маліцца у песьнях тугі,
Пойдзем туды, дзе ў прывольлі дуброў
Кветкі палаюць агнём і зарой.
К чорту! Нашто залатая зара!..
Бачыш, як зоры у трывозе гараць,
Месяц, як мёртвы упаў над сялом,
Вецер з узгорка сарваўся далоў.
Што-ж я стаю у трывозе адзін,
Нехта мне шэпча: Браточак ідзі.
