Сёньня загіне, а заўтра ізноў
Будзе ўпівацца вясной і віном!
Так я стаяў і ў задум‘і палёў
Слухаў, як песьні лятуць за сяло,
Там дзе прыбоем зялёнай струны
Кінулі травы на грудзі вясны
Чулыя словы за радасьць жыцьця,
Зналі й яны, што хвіліны ляцяць
З кожнай хвілінаю раньне бліжэй,
Туліцца месяц ніжэй і ніжэй…
Што яму сёньня, ён шчырасьць згубіў
Ў срэбныя хвалі халоднай вады.
Так я стаяў і глядзеў навакол,
Пеў салавей над срабрыстай ракой,
Пеў аб загубленым нейчым жыцьці,
Быццам трывогу юнацтва насіў.
Думаў ці не, ён прывольля песьняр,
Што будзе заўтра у пацерках дня?
Думаў ці не, што сталёвай гурбой
Выйдуць сяляне, як быццам у бой.
Выйдуць і зноў на радзімай зямлі
Голымі стануць прасторы далін?
Не! Ён ня думаў аб гэтым. О, не!
Так ён сьпяваў у трывозе раней…
