Старонка:На залатым пакосе (1927).pdf/46

Я абняў, каб пакахаць і верыць!
Вусны так палілі, як агонь.
Чуў я стук сваёй крыві і сэрца,
Ды спыніць ня ў сілах быў яго.

Твае вусны, — вусны мне спалілі,
Твае грудзі — кроў маю ўзьнялі:
Мы навокал ўсё тады любілі,
А цяпер напэўна-б ўсё клялі!..

|}