— Што належыць на сто пяцьдзесят чалавек, — нельга даць на восемдзесят.
— А гэта мы табе зараз пакажам, — прабурчэў Мюлер.
— Наконт полудню будзе па вашым. Але паёк я магу даць толькі на восемдзесят чалавек! — супярэчыў памідор.
Катчынскі раззлаваўся:
— Ці ня час цябе зьмяніць? Вось што! Ты атрымаў харч не на восемдзесят чалавек, а для другой роты. Ну і выдавай яго! Другая рота — гэта мы!
Мы ўзялі хлапца ў работу. Яго ўсе ня любілі, бо ён ўжо двойчы быў вінен у тым, што мы атрымалі полудзень у акопах са спазьненьнем і халодны: ён баяўся падвесьці сваю кухню ў часе артылерыйскага агню даволі блізка, і нашаму днявальнаму даводзілася рабіць больш доўгі шлях, чымся ў іншых ротах. Бульке з першай роты быў куды лепшым. Праўда, ён растлусьцеў, як хамяк узімку, але ён цягнуў, калі было патрэбна, свае катлы да самай першай лініі.
Настрой у нас быў самы прыдатны, каб пачаць, але ў гэты час вынырнуў наш ротны камандзір. Ён даведаўся пра прычыны нашых спрэчак і спачатку сказаў толькі:
— Так, учора мы мелі вялікія страты…
Потым, глянуў у казан, ён дадаў:
— Бабы нібы і нішто.
Памідор пацьвердзіў:
— Варыліся з тлушчам і мясам.
Лейтэнант паглядзеў на нас. Ён ведаў, пра што мы ўсе думаем. Ён ведаў і яшчэ шмат чаго, бо ён вышаў з нашага асяродзьдзя і прыбыў у роту ўнтэр-офіцэрам. Ён яшчэ раз падняў покрыўку катла і панюхаў.
Абыходзячы, ён сказаў:
— Прынясеце мне таксама талерку! А пайкі раздаць. Яны нам спатрэбяцца!
Памідор зрабіў дурны твар.
Т’ядэн скакаў вакол яго.
— Ды цябе-ж ад гэтага не паменшае? Ён робіць так, нібы інтэнданцтва — яго ўласнасьць. А цяпер пачынай, стары абжора, ды, глядзі, не пралічыся!..
— Заткні глотку! — агрызнуўся памідор. Ён быў выбіты з каляіны. Усё ішло насуперак яго разуменьням, ён перастаў пазнаваць сьвет.
