Ён відаць ня ведае, як яму высьці з гэтага становішча. Гэтай адкрытай варожасьці ён не чакаў. Аднак ён асьцярожны; відаць яму нехта ўжо расказаў пра стрэлы ў сьпіну.
Т’ядэн пры запытаньні аб прыдарожнай канаве ад ашаленьня робіцца нават дасьціпным.
— Не, гэта толькі адзін ты там ляжаў.
Цяпер закіпае Гімэльштос. Т’ядэн хутка выпярэджае яго. Яму неабходна выказацца.
— А ты што з сябе ўяўляеш, хочаш ведаць? Сукін ты сын, вось хто ты! Я ўжо даўно хацеў табе гэта сказаць.
Цяпер разьюшыўся і Гімэльштос.
— Ты чаго хочаш, шчанё, брудны тарфяны д’ябал? Устаць! Рукі па швох, калі з вамі размаўляе начальства!
Т’ядэн велічна ківае.
— Можаце ісьці, Гімэльштос! Ідзеце прэч!
Гімэльштос заўсёды абаронца статуту. Больш зьняважаным ня мог-бы быць і сам кайзэр. Ён рычыць:
— Т’ядэн, я загадваю вам у парадку службовай дысцыпліны: ўстаньце!
— Яшчэ што? — пытаецца Т’ядэн.
— Вы выканаеце мой загад, ці не?
Т’ядэн, сам таго не падазраючы, адказвае з халодным сэрцам і рашуча вядомай лаянкай адначасова агаляе свой азадак.
Гімэльштос адлятае ад яго:
— Вы адкажаце перад палявым судом!
Мы бачым як ён ідзе ў кірунку да канцэлярыі.
Гайе і Т’ядэн дзіка рагочуць. Гайе так сьмяецца, што ў яго раптам ссоўваецца з месца ніжняя сківіца і ён застаецца з бездапаможна расчыненым ротам. Альбэрту прыходзіцца паправіць ударам кулака.
Кат заклапочаны:
— Калі ён удасьць цябе, — будзе кепска.
— Ты думаеш, ён гэта зробіць? — пытаецца Т’ядэн.
— Напэўна! — кажу я.
— Самае малае, што ты можаш зарабіць, гэта пяць дзён суровага арышту, — абвяшчае Кат.
