Я прыходжу ў шал і крычу:
— Цішэй, вы, там!
Праз хвіліну ўваходзіць сястра, апранутая ў чорнае з белым. Яна падобна да прыгожай грэлкі кавы.
— Зачынеце-ж дзьверы, сястра! — гаворыць нехта.
— Там моляцца, таму і дзьверы адчынены, — пярэчыць яна.
— Але нам яшчэ хочацца спаць!
— Лепш маліцца, чым спаць. — Яна стаіць і наіўна пахмыляецца. — Да таго-ж, зараз ужо сёмая гадзіна.
Альбэрт зноў стогне.
— Зачыніць дзьверы! — крычу я.
Яна зусім зьбянтэжылася; відаць, гэтага яна ня можа сьцяміць.
— Дык моляцца-ж таксама і за вас…
— Усё адно. Зачыніць дзьверы!
Яна зьнікае і пакідае дзьверы адчыненымі. Зноў чутны літаньні. Я зусім шалею і кажу:
— Я лічу да трох. Калі да тэй пары ня спыніцца, я швырну чым пападзе!
— Я таксама, — абвяшчае яшчэ нехта.
Я хапаю бутэльку, добра цэлю і кідаю яе праз дзьверы ў корыдор. Яна покае на тысячу асколкаў. Літаньне прыпыняецца.
Зьяўляецца цэлы натоўп сясьцёр, якія пачынаюць лаяцца.
Яны выходзяць. Тая маленькая, што прыходзіла раней, зьнікае апошняй.
— Паганцы! — шчабеча яна, але ўсё-ж зачыняе дзьверы.
Мы перамаглі.
А поўдні прыходзіць начальнік шпіталю і пачынае крычаць на нас. Ён страшыць нас цытадэляй і шмат іншым. Праўда, начальнік шпіталю гэта тое самое, што і начальнік продуктовага складу, хоць і носіць доўгую шаблю і пагоны, але зьяўляецца, уласна кажучы, толькі чыноўнікам, і нават новабранец ня прымае яго ўсур’ёз за вайскоўца. Таму мы даём яму казаць колькі ён хоча. Што, уласна кажучы, можа здарыцца?
— Хто кінуў бутэльку? — пытаецца ён.
Раней, чымся я пасьпяваю вырашыць — ці адгукнуцца «я», нехта гаворыць:
— Я.
