— Уставай, Альбэрт! Калі ты зараз ляжыш, дык ня здолееш крануцца. Хадзем, я цябе падтрымаю.
Нарэшце, мы дабягаем да невялікага бліндажа. Кроп апушчаецца на зямлю і я перавязваю яго. Рана трохі вышэй за каленка. Потым я аглядаю сябе. Адна штаніна акрываўленая, рука таксама ў крыві. Альбэрт перавязвае мяне сваім пакетам. Ён ужо ня можа крануць нагі і мы абодва зьдзіўляемся, як мы ногул змаглі прыбегчы сюды. Толькі страх мог прымусіць нас. Мы пабеглі б нават і тады, калі б у нас былі адарваныя ногі, на культышках.
Я яшчэ магу крыху паўзьці і агукваю павозку, што едзе паўз нас, якая нас і забірае. Яна поўна параненых. Тут санітарны яфрэйтар. Ён успырсквае нам у грудзі сыроваткі супроць аслупяненьня.
У палявым лазарэце мы дабіваемся, каб нас паклалі разам. Нам даюць рэдзенькай заціркі, мы яе пагардліва і прагавіта зьнішчаем, мы прызвычаіліся да лепшага, але мы згаладалі.
— Ну, цяпер нас адправяць на радзіму, Альбэрт, — кажу я.
— Трэба спадзявацца, — адказвае ён. — Каб толькі ведаць, што ў мяне?
Боль узмацняецца. Перавязкі паляць, як полымем. Мы п’ем ваду кубак за кубкам.
— Наколькі рана вышэй ад калена? — пытаецца Кроп.
— Прынамсі на дзесяць сантымэтраў, Альбэрт! — адказваю я. На праўду-ж яна вышэй толькі сантымэтры на тры.
— Я цьвёрда парашыў, — гаварыць ён праз некаторыя час, — калі ў мяне адрэжуць нагу, я скончу самагубствам. Я не хачу быць калекам.
Так ляжым мы з сваімі думкамі і чакаем.
Увечары нас нясуць у перавязачную. Я палохаюся і пачынаю абмяркоўваць, што мне рабіць. Вядома, што дактары ў палявых лазарэтах вельмі схільны да ампутацый. Пры вялікай сьпешнасьці гэта куды лягчэй, чым рабіць складанае зашываньне. Мне ўспадае на думку Кемэрых. Я ні ў якім разе ня дамся пад хлёраформ, нават калі мне прыдзецца патрушчыць пару чарапоў.
Тымчасам усё ідзе добра. Доктар керпаецца ў ране, ад гэтага ў мяне цёмна ў вачох.
— Не прыкідайцеся! — буркае ён і арудуе далей нажом. Інструманты мігцяць на сьвятле як злосныя зьвяругі. Боль нясьцерпны.
