Увечары над нардомаўскім уваходам загарэўся чырвонымі літарамі вялізарны плякат:
і на зьмену з гэтым плякатам — то загараўся, то згасаў другі:
ТУТ — СУД НАД АНТЫСЭМІТАМ КРАНЦЭВІЧАМ
Зьбіраліся людзі да нардому грудкамі — па некалькі чалавек, зьбіраліся і ўсьміхаліся — дзівячыся — чырвоным літарам:
— Ого! Да чаго дадумаліся.
— Хочаш ня хочаш, а зойдзеш.
— Самі ногі ідуць!
Нібы перапёламі паплавы заплясканы: паўнютка народу. Тут і комсамольцы, і партыйцы, і вучні з настаўніцтвам, з пагранатраду чырвонаармейцы прыехалі.
— Бра-а-атцы! Глядзеце!
— Што там?
Вучні паўзлазілі на лаўкі, каб убачыць тое, што робіцца ля дзьвярэй. — А там — ля дзьвярэй — аж расступіліся ад зьдзіўленьня: чырвоны, нібы певеневы грабень, блытаючыся ў даўгой сваёй апранасе, цяжка сопучы дый хаваючы позіркі ў рыжай барадзе — прышоў поп. Ён, як убачыў хлапчукоў-вучняў, наважыўся праслухаць традыцыйнае —
«Поп прышоў, чорт з табой! —
але замест гэтага яго стрэла навала гучнага рогату.
— Прышоў свайго падбрэхіча ратаваць.
— Ня клюне мянтуз, хай не спадзяецца!
— Дзіва што!
Роўна а восьмай гадзіне, калі нардомаўская заля добра такі ўспацела ад сапеньня, рогату і гаманы людзей, на стале, што стаяў пасярэдзіне сцэны, кувырнуўся — раз, два — мядзяны званочак.
— Сёмка — штурхнуў пад бок таварыша, — званок на нітку начэплены, ці што?
— Ніткі-ж ня відаць. Ціка-а-ава…
Перад сцэнай вырас начальнік — (сам начальнік не адмовіўся ўзяць удзел у судзе) — міліцыі і голасна сказаў:
— Прашу ўстаць, суд ідзе!
