сам вітае яго гадзіньнік — восем гадзін, дакляруючы профэсару смачнае сьнеданьне. Хлеб пахне цяплынёй. У эмалевай
імбрычкавай паверхні перакуліўся адлюстровак вакна.
Профэсар п’е чай.
— Добры дзень, татусь, — з газэтамі ў руках прыходзіць Анатоль. — Як спалася? — садзіцца насупраць бацькі. — Сёньня хіба ня чытаеш?
— Не, не… Толькі на паседжаньне зьезжу… потым, — да болю марудна перажоўваючы скарынку, адказвае профэсар.
— А я сёньня са сваімі хлапцамі ў Ждановічы паеду. Культвылазку робім…
— Так, так, — пакіўвае галавой профэсар.
Потым яны разьвітваюцца, разыходзяцца, каб ня бачыцца аж да позьняга вечару. Профэсар ідзе на вуліцу, згаджае рамізьніка, той дапамагае профэсару сесьці, і яны едуць у інстытут. У дарозе ідзе гаворка:
Завярнеце направа… Там менш народу… Чаго добрага пад трамвай трапіш…
— Эээ, таварыш, ня ўпяршыню еду… Эгэгээ, сьцеражыся там!.. Вось было ўчора такое, — павярнуўся рамізьнік тварам да профэсара. — Здарэньне… Ехаў нейкі малады чалавек. А якраз трамвай праходзіў… Чалавек гэты прыпыніў рамізьніка дый — бац! — пад самы трамвай… Весялей, весялей, буланы! Так яго і разанула па самай сярэдзіне… З чаго-б гэта яно, таварыш, га?
— Гм, — паціскае плячыма профэсар. — Можа з голаду…
— Неээ… Цяперашнім часам з голаду не паміраюць… Ціка-а-ава!..
Адыходзіць на Ждановічы ранішні цягнік.
— Хлопцы, хутчэй там варушыся, бяз нас цягнік пойдзе.
— Нічога, да пераезду дагонім! — жартуе нехта.
У вагоне — поўна народу. Каля дзьвярэй, курачы, сабраліся культработнікі.
— Гэты начны налёт можна зрабіць у суботу, — кажа Несьцярэнка, прытрымліваючы рукой буйныя свае валасы, у якія трапіў вецер і гуляе, раскідае іх. — Рабкораў заўсёды можна сабраць. Дый ня гэта галоўнае. Трэба-ж неяк організаваць гэты налёт так, каб рэальныя вынікі адчуваліся.
