Ходзіць рыжы Антось з сваёй залатавалосай Агаткай і раскідвае вось якія каменьчыкі:
— Гэта яшчэ не канец. Можа нават горш для нас. Наша ваколіца пачне пераходзіць з рук у рукі. Немцы і нашыя будуць тут перакідвацца трупамі, нібы гнілымі яблыкамі…
У мястэчку спыняецца новы нямецкі атрад. Гоняць каганецкіх ачышчаць карчму і школу, загадваюць:
— Каб блішчэла!
Нямецкая чыстата не вельмі цешыць каганецкіх, бо яны праліваюць нямала поту.
Некалькі гадзін яны чысцяць запушчаныя будынкі пад грозныя крыкі:
— Флінк! Флінк!
— Аказваецца, нямецкая нагайка мае такі самы смак, як і руская, — жартуе Левін у думках, калі нагайка аднаго з вайскоўцаў жарнула па адной з каганецкіх спін…
У гэтага вайскоўца чырвоны твар, алавяныя вочы і вільгельмскія вусы. Ён размахвае нагайкай ды ўсё крычыць: „Дойчлянд ібер алес[1]“. Каганецкіх называе „русішэ швайн“. Ён увесь час не перастае есці. Есць яйкі, сыр, масла, булкі і хлеб з той даніны, што першымі прынеслі кайзераўскаму атраду Сакалоўскі і Кантаровіч. Шчодрымі
- ↑ Германія над усім.
