Левін з Ірай бяруцца за падручнік нямецкай мовы. Між сабою гавораць па-нямецку. Першае нямецкае слова, што яны вывучаюць, гучыць ім як музыка: „Liebe[1]“. Маці Іры забывае пра сваю строгую размову з Левіным на гэтую тэму і пад абаронай нямецкага войска „Liebe“ Левіна і Іры распускае свае пялёсткі.
Каганецкія знялі з сваіх плеч жудасць вайны так лёгка, як валасок з малака…
Крыху збянтэжаны толькі двое: Сакалоўскі і Шыман Кантаровіч. Палавіна маёмасці і сям‘і ў Менску, а палавіна тут. А Менск цяпер на тым баку…
— Бога ніколі не перахітрыш, — канстатуе факт стары Лейба.
Аднак Шыман і Сакалоўскі не паддаюцца.
— Немцы і Менск зоймуць, усю Расію зоймуць, — кажа Шыман.
— Во-во! Правільна! Гандляваць усюды можна, абы толькі ёлапам не быць. Эх, гісторыя… гісторыя… Вайна гэта гісторыя.
Атрад нямецкага войска ў некалькі сот чалавек адным махам вырваў з сэрца невялікага вайсковага падрадчыка Сакалоўскага і бога і цара, і ацечаства… Аперацыя прайшла небалюча, нібы зрэзалі мазоль з пальца нагі.
Аднак на ясным нямецкім небе Каганцоў і ваколіцы (у сялян быў такі-ж патрыятызм, як у местачкоўцаў) паказалася малюсенькае воблачка.
- ↑ Каханне.
