І вось тры дні таму назад:
Едзе рыжы Антось праз мястэчка. Дзеці каганецкія за фурманкай бягом:
— З вайны! З вайны!
— Здароў, Антось! — вітаюць яго каганецкія.
Ён сядзіць на возе і фанабэрыцца: нікога не пазнае. Глядзіць на ўсіх, барадаты (а раней галіўся) і хоць-бы што. Толькі пальцы яго нейк ловяць паветра па-асабліваму. І вось фурманцы насустрач бяжыць Ляксей, старшы сын Антося. І на роднага сына ён глядзіць чужымі вачыма.
— Татка… Татка…
— Ляксейка… Сынку… — і выцягвае сыну насустрач абедзве рукі з дрыгатлівымі пальцамі.
Ляксейка — шусь да яго на воз. Бацька дзіўна абмацвае яго пальцамі па твары, па валасах, па руках ды ўсё просіць:
— Гавары, Ляксейка, гавары… Ах ты…
Голас яго такі дрыжучы, мяккі, кволы. Зусім не антосеў голас.
— Што з табою, татка? Ты нешта…
І шэпча рыжы Антось Ляксейку на вуха:
— Аслёп я, сынку ты мой, аслеп…
І бацькаў сакрэт Ляксейка выкрыквае на ўсю вуліцу:
— Ас-ле-е-еп?!
І чыстымі шэрымі вачыма сын глядзіць у чыстыя шэрыя вочы бацькі:
— Не можа быць… Па вачах не відаць…
І плачуць яны разам на возе. На каганецкай
