УСЁ, УСЁ ПАЎСТАЛА ПРАД ВАЧЫМА
Усё, усё паўстала прад вачыма,
А блізкае больш стала дарагім.
Бярозка шле паклон — нібы дзяўчына,
Стуліла рэчка плечы-берагі.
А лес шуміць — шле прывітаньне другу,
А кожны куст прытулак мне дае.
Пазналі вы бяздомка, валацугу,
О, родныя, о, мілыя мае!
Вось гэта ўсё ня здрадзіць мне ніколі,
Бо гэта ўсё — аб чым баліць душа.
І вось цяпер, калі цьвітуць куколі,
Сябе к маўчаньню нельга прымушаць.
Сьпяваць хачу падобна гэтым клёнам,
Што нада мной раскінулі шатры
І воблікам чаруюча-зялёным
Завуць мяне, каб сьпеў іх паўтарыць.
Прыпомніў ўсё: што ёсьць і што мінула.
Я рад ўсяму, што можа ўскалыхнуць,
І сэрца, і душу прыхільна, чула…
Я тут калісь спаткаў адну вясну —
|
