Старонка:Межы (1929).pdf/112

БАРЫ

Дзе ні глянеш — бары цёмна-русыя —
Беларускай адзнака красы.
Так і просіцца песьня на вусны мне,
Як пачую іх шэпт, галасы,

Што зьліліся ў суцэльнасьць сугучнасьці,
У адзіны прыгожы акорд,
І чаруюць сваёй мілагучнасьцю
Ўвесь бязьмежна-шырокі прастор.

За барамі — палеткі жытнёвыя,
Ды палоскі зялёных аўсоў.
Гэта ўсё мне гаворыць пра новае —
Кожны зык, гэта — хор галасоў.

Ў лузе носяцца пахі сунічныя,
Нізка голаву хіліць трава,
Зьзяюць срэбрам люстэркі крынічныя.
Так, здаецца-б, дняваў, начаваў

Сярод гэтай бязьмежнай прыгожасьці,
Сярод гэтай цудоўнай красы.
Тут ня бачу ні зла, ні варожасьці,
Адчуваю сябе тут, як сын,