Гэта старонка была вычытаная
СОНЦА СЬВЯЦІЛА.
Сонца сьвяціла раскошна. Лес аддыхаў. Хмаркі тварылі дзівы. Людзі раўнялі збалелыя ад працы рукі. Возера ледзь стагнала ціхім уздыханьнем сваіх фаль, — малілася небу:
Божа мой! а я не магу заплакаць.
∗
∗ ∗ |
Усплыў месяц поўны-чысты. Вокам мудрага агледае ён з‘явы зямелькі і ўсьмехаецца зважна. Неба анямела, ў ціхой контэмаляцыі. Лес заснуў ад задумы. Людцы сьнілі аб шчасьці:
Божа мой! а я не магу заплакаць.
∗
∗ ∗ |
Закруціла віхрам-ветрам кругом. Завыла прырода ад болю. З неба ударылі пяруны. Лес загудзеў вялізарна. Скавытала зямелька. Людцы запалілі свечкі і пазавешывалі вокны. Усе казалі, што прышоў час божага з‘яўленьня:
Божа мой!
Залій мяне сьлязамі
Магутнай веры.
