Гэта старонка была вычытаная
„Што Бог злучыў, то злучана навекі,
„Ці-ж варта жыць, схаваўшы сваю мілу?
„Не астануся тут нямы я і калекі,
„Няма жыцьця: за ёй пайду ў магілу“.
∗ ∗
∗ |
Задушкі йдуць, самлела ўжо прырода,
Абмыў ўжо дошч васенну дамавіну,
Стрыбог узяў у рукі ўсё ад Рода,
А Мокша атрасла апошнюю галіну.
Чакае ўсё, калі Дажбог ўладарны
Задзержыць рэкі ў сковы лядаваты.
Калі Пятро у небе гаспадарны
Для бедных душ зачыніць божы хаты.
Спачыне й сьмерць ў зімку у марозну,
Заціхне зьвер, заглохне ў лесе птушка,
У цемру воўк завые так трывожна,
Як-бы сканала гдзе ягоная дачушка.
На голас той Сварог пашлець прадвесьне
І першым Пяруном разваліць моц Стрыбога:
Скрушэе лёд, зямлі пялёнка счэзьне,
І ўсё жывое зноў пагорнецца да Бога.
